اشعار

سعی دارد کودکش را در عبـا پنهان کند            باید او تن را جدا؛ سـر را جدا پنهان کند

گریۀ اصغر، صدای هلـهـلـه، با تیـر خود           حرملــه باید صدا را در صــدا پنهان کند

مشتی از خون علی را ریخت سمت آسمان           خواست تا جرم زمین را در هوا پنهان کند

با غلاف خنجــری، بابا پـسر را دفن کرد           کربلا را خواست تا در کــربلا پنـهان کند

گیرم اصلا طفل خود را پشت خیمه دفن کرد          خنده های آخــرش را در کجـا پنهــان کند

تـیـر آمد و از لانـۀ بــی آب پـرش داد            یک فاصله در بین گلوگاه و سرش داد

بغض همه آوار شد آن وقت که کودک            یک دسته گل سرخ به دست پدرش داد

خنـدید و خـجالت زده تر شد پدر از او            خندید و غم  تازه تری بر جگـرش داد

یک آیۀ کوچک به لب عرش رسیده است            یک کفتر کوچک که خدا بال و پرش داد

او غربت صدای پدر را شــــنیده است         شیر خواره ای که سنّ بلوغش رسیده است

با بال های ناله که از حــــال رفته بود         تا پیش چشـم های پدر پــــــر کشیده است

دست سه شعبه ای که به سویش درازشد         هرگز چنین بهار قشـــنگی نچـــــیده است

آن سو صدا زدند که ســیراب می شود         تیرش ز آه و اشـــــــک علی آبدیـده است

خون گلوی ملـتـهـبش بر زمین نریخت         این باغ لاله را کس دیـــــگر خریده است

از تکّه های حنجره ای خشک و بی رمق        ته مانده ی غریب صدایش چکــــیده است

پوشــانده بود زیر عبا چون که مادرش         در این لباس تازه علی را ندیـــــــده است

گهواره بـــی دلیل به خود تاب می دهد         این بستر بدون علــــــی خـواب دیده است

بگو که جــان بدهم بی‌امان برای سرت         کـم اســت جانم اگر، کودکم فدای سرت

گرفته داغ غمـت را به سیــنه مرغ دلم          و بی‌قرارترین اســت در هوای ســرت

نگاه ملتهـبـم گاه، مــــحو گهـواره است         و گاه، خیره بر انبوه زخــم‌های ســرت

چه آرزوی بزرگی است این، ولی ای کاش         جدا شــــود سر نـاقابلم به جــای سـرت

زده اســت آتشــم این غم که بعد تو باید         به شام و کوفه سفر کرد پا به پای سرت

چگونه زنده بمــاند پس از تو همسر تو         چگونه جان ندهم آه!‍ درعـــزای سرت؟

فراز منـــــبر دســتت کلیـم خواهم شد           زبان بگیر که من هم دو نیم خواهم شد

به گیـــسوان رقیه قسم که پشت سرت           نماز خوان اذان نســـــیم خــــواهم شـد

به نــــصّ آیـۀ ایــاک نعبد تو قــــــسم           به امتداد سنان مســـتقیم خــــــواهم شد

مـرا ز شیر گـــرفتند و زود فهـــمیدند           که از لبت چو برادر سهیـم خواهم شد

فراز کـــرب و بلا خـوب تر نشانم ده           چرا که تا به قیامت کـــــریم خواهم شد

نوشته اند که قبرم به روی سیـنۀ توست           نوشته اند به ســـینا کــــــلیم خواهم شد

اگر چــه ناز ندارم پس از وفات ولی           مرا ببوس که من هم یــتــــیم خواهم شد

وقتش رسیـده است که پر در بیــــاوری        از راز خـنـده‌ی همه ســر در بیـاوری

وقتش رسیده است که موسی شوی وباز        از نیل تا فـرات جـــــگر در بیــاوری

وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک        اشــکــی ز چشم چند نـفر در بیــاوری

خود را به روی تیغ کشـاندی که جنگلی        از زیــــر دســت‌های تبـــر دربیاوری

تو یک تنه حــریف همه می‌شوی و بس        از این قماط، دســــتی اگـــر دربیاوری

تو از نوادگان مسیـــحی بعــــــید نیست         از خاک، مشک تــازه و تر دربیاوری

در این کویر خار گل انــداخت گونه‌ات         گـفـتی کمـــــــــی ادای پدر دربیاوری!

لب مــی‌زنی به هم که بخوانی ترانه‌ای          اشکـی به این بهانه مـــگر در بیاوری

سائیده شــد لبــان تو اینگونه چوب را         بــرهم نمی کشند ـ شـــمال و جنــوب را

دیــدنــد قرمــز متمایل به عشـــق بود         خونین ترش نخواه وببخش این غروب را

داری بزرگ میشوی وحرف میـزنی          باردگر اعــــاده کـــن این رسم خوب را

آب فرات درکف خود ته نشین شده است          پس خوب شد که لب نزدی این رسوب را

واجب نبـود آمـدنـت لـطف کـرده ای          برداشــــته اند از هـــمه حکم وجوب را

آبی نمانده است که خاموشـشان کـنم           آتش زدی لبان خودت این دو چــوب را

تیر نـگذاشت که یک جـمـله به آخر برسد          هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست فرات              یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد

خوب شدعرش، همه خون گلو را برداشت             حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد

خون حیدربه رگش درتب و تاب است ولی             بـگـذاریــد بــه سـن عــلی اکــبــر بـرســد

شعـلـه ور می شود این داغ دوباره وقتـی              شیــر در سـیـنۀ بــی کـودک مـادر بــرسد

زیر خـورشید نشسته به خـودش می گوید               تـیر نگذاست که یک جمله به آخـر برسد

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است         آب آب لب تــو بــانـی بــاران شــده اســت

خون حــلـق تــو نـرفـتــه نـفـست بنـد آمد         که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

از زمین میرود این بار به سمت ملکوت            قطره هایی که پر از باده عـرفـان شده است

تو که سیـراب شدی تــازه دلم می سوزد            از همین خشکی زخمی که نمایان شده است

تـو بـه انــدازهٔ خــون پـدرت مـظلـومـی             غصه ات بر جگرم داغ دو چندان شده است

مادرت بند دلش بسته به گیسـوی تو بود          مادرت چشم به راه است وپریشان شده است

دیگر به آسمان تو جز من ستــاره نیست           میدان ببر که فرصت وصلم دوباره نیست

شمشیر تـیـز من لب عـطـشـان من بــود           کور آن دلی که از غم من پاره پاره نیست

با خــون من بـیــا ز عزای حسن بـرون           "در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست"

ابلاغ کن رسالت خـود در غــدیر خـون           پرده ز حلق من بگـشــا هیچ چــاره نیست

هیـهـات! بـهــر آب بـــود نــاله عــلـی؟               بعد ازعـمــو به سوی فراتــم نظاره نیست

در گــوش من ربـابـه زمان وداع گفت           :جای تو یا عــلــی به خدا گـاهــواره نیست

طاقت نــداشتــم که ببـینم پس از تو من               در گوش های خواهر من گـوشواره نیست

شکسته پشت غم از بار غصه های رباب           از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب

به سوز سینۀ گهواره، داغ غم زده است           شـــرار زخــم دلِ خـــونِ لای لایِ ربـاب

 وتـــار صـوتـی آتـش گرفــتـه می فهمد           که آمــده چـه بــلایــی ســر صدای ربـاب

به جان گریۀ شش ماهه روی دست حسین           کسی نریخته اشـکــی مـگر به پـای رباب

قنوت صبـر گـرفـتــه برای حـلـق عـلی            خــدا کند به اجــابت رســـد دعـای ربـاب

و نــاگـهـان پــر و بال فرشته ها تر شـد              به خـــون کشته ی مظلوم کــربلای رباب

"رقیه "آمـده از یک فــرشتــه می پرسد            پــیــام تـسـلـیــت آورده ای بــرای رباب؟

و فکر می کنم آب فـرات، گِل شده است              که ریخته به سرش خاک، درعزای رباب

خــدا بــه داد دل خـــاطــرات او بـرسـد               چــه می کـشـنـد خـیـالات انــزوای رباب

کـنون که حسـرت پـرواز فـرصتـم داده           بـرای بـوسـه ات ای تـیـر هـسـتـم آمـاده

گمان مبرکه علی رفت ومادرش هم رفت           مـرا ربـاب بـرای هـمــیــن زمـان زاده

بـرای بــوسـه زدن بر گـلوی پـارهٔ مـن           تـمـام عـرش خـدا هم به سـجـده افـتـاده

کسی ندیـده کـبـوتـر شـبـیه من ایـن قـدر           که نوع پر زدنش سـاده، رفتـنـش سـاده

نـمـاز عــاشقـیَم را در آسـمـان خـوانـدم           کـه دسـت هـای پــدر بـوده انـد ســجّــاده

قـنـداقـه رفـت بـالا، بـالاتـر از همیـشـه           دیـدنـد مه درآمـد، زیـبـاتـر از هـمیـشـه

این گرگ سنگ دل را، ای كاش ره بگیرند                 زوزه كـشـان دویـده، بُـرّاتـر از همیـشـه

بـاران خـون گـرفـته، پهـنای كـربـلا را                صحرا به جوش آمد، دریا تر از همیشه

مثل عروسك خواب، آرام و بی صدا بود                بـین عـبـای مـردی، بـابـاتـر از همیـشه

با قـطره های خـونش، بر آسمان نـوشته               "جـانم فـدات بابا! "خـوانـا تـر از همـیشه

حالا عروس زهـرا، با افـتخـار می‌گفت           زینب! ببـین شدم من زهـراتر ازهمیشه

وقتی به خاك می‌كرد یاقوت آخـرش را           احساس كرد تنهاست، تنهاتر از هـمیشه

 گنجی كه كرد پنهان، امروز آشكار است           در چـشـم های شیـعه، پیداتـر از همـیشه

این قب قب تو نـاز به تـفـسیـر می کـشد           لب لب مکن که این جگـرم تیر می کشد

پـنجه مکـش به سـیـنه تـف دیده کـویـر           ناخن مگر ز سیـنه کـمی شیـر می کـشد

در کودکی چه محشری درعشق کرده ای؟           حسرت به عـاشـقـی تو هر پیـر می کشد

هر کس قـدم به سیـر مـقـامات تو نـهـد           کارش در این دیـار به تکـفـیـر می کشد

گـویـا شنـیده شـد که خـدا هم ز داغ تو           در عـرش نـالـه هـای فـراگـیـر می کـشد

بـا آن کــه دیـر آمـدم بــالای قـــبـر تـو           دیـدم پـدر ز حـنـجـر تو تــیـر می کـشد

این جـسـم غـرق خون تو و حالت پـدر           آن ماجرای کوچـه به تـصـویر می کشد

چـشمان باز و حنـجـره ریش ریش تـو                 حـال دل ربـاب بـه تــحـریــر می کـشـد

دیـده بـبـنـد تــا کـه نـبـیـنـی عـدوی تـو           نـامـوس خـانـواده به زنـجـیـر می کـشـد

این نـالۀ شکـسـتۀ یک خـستـه مادرست           بی شـیـر بـودنـم بـه خـدا مـرگ آورست

آن مادری که شیـر نـدارد دهد به طفـل           خجلت زده غریب و پریشان و مضطرست

از دخـتـرم سکـیـنه شـنـیدم چـه هـا شـده                 رویت خضاب گشته ز خون کبوترست

مهـلـت بـده دوبـاره گــلم را بـغـل کـنـم                 من مادرم که سینۀ من مهـد اصغـرست

با من مگـو که تیـر به حـلق عـلی زدند                 بر حـنجـرش نـشـانۀ تـیـزی خنـجرست

داغش عظیم اگرچه خودش شیرخواره بود           این داغ سخت با همه غـم هـا برابرست

به نسیمت پـر جـبـریـل به هم می ریـزد         پای اعـجـاز لبت نـیــل به هـم می ریزد

تـازه از راه رسـیــدی و گـلــویت تـازه         بعد از این که شده تکمیل به هم می ریزد

آیـۀ حـنجـره ات سمت خـدا بـاریده است         یعنی آن شیــوۀ تـنـزیل به هـم می ریزد

یک قـدم می رود و یک دو قـدم می آیـد          کسی از حـالت تعـدیـل به هم می ریـزد

تشنه رفـتی و بلا فـاصله سیـراب شدی          مـادر از این همه تبـدیل به هم می ریزد

داغ تو آه شد و گریـه حـرم را پُـر کرد         مـی روی و هـمـۀ ایـل بـه هـم می ریـزد

وقتش شده بر دست بگیرد جگـرش را            مردی که شکسته ست مصیبت کمرش را

پـروانه به هم ریخته گهــوارۀ خـود راا           تـا بـاز کــنـد از پــر قــنــداق پـرش را

تلخ است پـدر گریه کند از غـم طفـلش            سخت است که پنهان بکند چشم ترش را

دور و برش آن قدر کسی نیست که بایدا           این طفـل در آغـوش بـگـیـرد پدرش را

مـادر نـگــران است خـدایـا نکـنـد تیـرا           نیت کـنـد از شـیـر بـگـیـرد پـسـرش را

هم چشم به راه است که سیـراب بیارندا           هـم دلـهـره دارد کـه مـبـادا خـبـرش را

افسوس از آن تیر و کمانی که گرفته ست            این بـار سـپـیـدی گــلـویـی نــظـرش را

حـال و روز لـبـش بـیــابـانـی سـت            و سـلاحـش دو چـشـم بـارانـی ست

تـوی خـیـمـه اگـر که زنـدانـی ست            گریه هایش پُـر از رجـزخوانی ست

شـوق لبــیــک در صــدایـش بــود

آخــریــن بــی قــرار را بـرداشـت            غــربـت بــی شــمــار را بـرداشت

حــرف پــایـان کــار را بــرداشـت            گـوئـیــا ذوالــفــقــار را بــرداشـت

آخــریــن یــــار بــا وفــایـش بــود

بـُـرد تــا دسـت آســــمــان بــدهــد            ســنــد ظـلــم را نــشــان بــدهـــــد

یـا بــهــانـه بـه آن کــمــان بــدهــد            کـاش دشـمـن کـمی زمــان بــدهـد

تـــازه آغــــاز ربـّــنــایــش بــــود

در دل ظـلـمـت اضـطــراب افـتـاد            تـا نـگـاهـش بـه نــور نــاب افـتـاد

یــــاد روی ابــــوتـــراب افــــتــاد            دهــن تـــیـــر تــشـنــه آب افــتــاد

ایـن ولــی بــاز ابــتــدایــش بــــود

مــوی بـابــا سـپـیـدتـر شــده اسـت            غـصـه وغــم شـدیـدتــرشـده اسـت

از عـلـی نــا امـیــدتــر شـده اسـت            چشمش از آن چه دید، تر شده است

ســر در آســـمـان رهــایــش بــود

در دلـش حــســرتـی تـلاطــم کـرد            در جــوانــی تــو را تـجــسـم کـرد

راه بـرگـشـت خـیـمـه را گـم کـرد            بـــه دل مـــادرت تــــرحــم کـــرد

جــای تــو در پـَر عـبــایــش بــود

چیزی شبـیهِ نیـزه خورده بر گـلـویت            گوئی در آورده است حالا پَـر گلویت

با یك پَـر بـوسـه انـاری رنگ می شد            كِی داشت تاب هُـرم تیـر آخـر گلویت

شـرم از تـلـظی كردنت آبـم نـمی كرد            با چـند قــطـره آب می شد تَـر گـلویت

اصلاً شبـیهِ قـبلِ میدان رفـتـنت نیست            تـغـیـیـر كـرده كـامـلاً دیـگـر گـلـویت

تنهـا نه رگ های تو را پـاشـیده از هم            نگـذاشت حـتی اسـتخـوانی در گلویت

نوكِ سرِ تیرِ عـدو از بس حجـیم است            انـگـار آهـن گـشـته سر تا سـر گلویت

با چه دلی از خیمه آمد كِی خبر داشت            می ریزد از هر بوسۀ خـواهـر گلویت

این داغ سنگین است می ترسم بمـیرد            وقـتی تـمـاشـا می كـنـد مـادر گـلـویت

آرام از آن تـعـزیتت گـشـتـم و گـرنـه            می مُـردم از بس بود درد آور گـلویت

بعد از تو می خوانند از گنجشك پر، تا            دستِ عمو پرَ، مشك پَر،  تا پَر گلویت

فـکـری به حال مـاهی در التـهـاب کن           بـابـا بـرای تـشـنـگـی مـن شـتـاب کـن

 دردی عمیق در رگ من تیر می کشد           من را بـرای ذبـح عـظـیـم انتخـاب کن

هل من معین توست که لـبیک می دهم           اَمَّـن یجـیـب هـای مـرا مسـتـجـاب کـن

من روی دست های تو قد می کشم، پدر           از این به بعـد روی نبـردم حـساب کن

داغ جوان چه زود تو را پیر کرده است!           با خون من محاسن خود را خضاب کن

گـهـواره هـم که تـاب نـدارد بـدون من           فکـری به حال خـاطـره های رباب کن

وقـتـش رسیده نـیـزۀ خود را عـلم کنند           هـفـتاد و دومـین غـزلت را کـتـاب کن